Z każdej sytuacji jest wyjście.

Ile to razy już słyszałam. Hm, nawet sama powtarzałam sobie i innym. Teraz także powtarzam prawie codziennie, ale już bez wiary i przekonania w prawdziwość tych słów. Podobno z każdej sytuacji jest wyjście i to dobre też, tylko, że jakoś nie mogę go odnaleźć. Robię co mogę, aby chociaż szczelinę do tego wyjścia ujrzeć, a okazuje się, że kręcę się w koło jak kot za swoim ogonem. Tylko, że kotem nie jestem i równowagę tracę w przeciwieństwie do niego. Niech to... oj, pojechałabym "budowlanką", chociaż nie wiem czy umiem, ale ochotę mam ogromną! Może za miast tego uda mi się trochę otworzyć i pary upuścić. Qrde, z tym też mam problem, bo opór niesamowity.

Przy ogromie problemów i spraw do załatwienia są dwa dominujące i zarazem najistotniejsze. Praca, a raczej jej brak oraz problemy finansowe, które zaczynają mieć swoje konsekwencje. A z drugiej strony, to moja sytuacja nie powinna być aż tak tragiczna, bo teoretycznie i tylko teoretycznie mam sporo kasy. Przewrotność losu.
Jestem "właścicielką" (w imieniu syna) niemałej kasy, bo były dłużny jest mi już ponad dwadzieścia tysięcy złotych i dług ciągle rośnie. Który to już rok o nie walczę? Pamiętacie? To teraz wiecie, że nadal walczę, a wszelkie instytucje do tego powołane mają "w głębokim poszanowaniu" dobro dziecka. Wkurzającym, aby nie powiedzieć dosadniej, jest fakt, że są przepisy i paragrafy, ale jak się okazuje prawie nikt tego prawa nie przestrzega...
Poza tym jestem także "właścicielką" znacznej części nieruchomości, prawie jak "Pani na włościach". Fajnie, nie? Tylko, że sprawa spadkowa toczy się już piaty rok i końca nie widać, a nieruchomość niszczeje.

No to trochę pary ze mnie uszło. Przyznaję, nie było łatwo się otworzyć, ale udało się. Dobre i te "troszkę" na początek. Z czasem może będzie łatwiej.