Dlaczego jestem tu gdzie jestem?

Od bardzo dawna zadaję sobie pytanie "dlaczego?" Dlaczego ciągle w moim życiu miałam i mam pod górkę, a do tego jeszcze drogę usłaną ogromem przeszkód do pokonania. Sięgając wstecz jakoś nie mogę sobie przypomnieć w miarę prostej drogi. Nie, nie chodzi mi o użalanie się nad sobą lecz znalezienie przyczyn, które miały wpływ na moje życie i doprowadziły mnie do obecnej chwili czyli beznadziejnej sytuacji i uczucia przegranego życia... Po co mi to wiedzieć? Po to, aby móc mieć szansę  zmienić cokolwiek jeszcze w swoim życiu.
Wiem, że czynników jest wiele, bo życie to przecież proces złożony przypominający układanie puzzli. Cholera, w mojej układance ciągle brakowało elementów, a jak już były, to chyba nie z tego zestawu, bo nie pasowały. A może to ja ich nie umiałam dopasować...

Jedną z istotnych i chyba najważniejszą przyczyną było wykorzystywanie mnie. Przez całe lata nie zdawałam sobie nawet sprawy, że tak właśnie jest, bo wydawało mi się to normalne. Dopiero teraz dochodzi do mnie, że mnie i moich potrzeb czy pragnień nigdy nie było. Zawsze byli tylko inni ze swoimi wymaganiami i oczekiwaniami. Czym bardziej o tym myślę, tym bardziej nabieram przekonania, że moje życie było usługiwaniem innym. A "ja"? A mnie zwyczajnie nie było...

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nie umiałam się przeciwstawić nikomu, zawsze ulegałam. To wszystko działo się podświadomie przy moim niemym przyzwoleniu, a raczej braku oporu z mojej strony. Jestem zła, zła na siebie, że na to wszystko "pozwalałam", ale wówczas nie byłam nawet świadoma, że tak się dzieje...

Dlatego też ponoszę ciągle konsekwencje takiego życia. Umiem zawalczyć o innych lecz o siebie niestety nie. Wszystkim wokoło pomagam, a sama nie umiem przyjmować pomocy innych, nie wspominając już o poproszeniu kogoś o pomoc we własnym imieniu. Tak we własnym imieniu, dla siebie, bo dla kogoś... to w tym jestem świetna! I co z tego jak ja teraz sama potrzebuję pomocy aby wydostać się na powierzchnię, a kompletnie nie wiem jak, bo nie umiem tego zrobić.

Jak się okazuje całe lata ciągnęłam wszelkie problemy i życie innych na swoich barkach, a ostatnio się dowiedziałam, że tak się po prostu  nie da na dłuższą metę. Jeden człowiek nie jest wstanie samotnie aż tyle udźwignąć. Jak sam tego nie zrozumie, to organizm mu o tym brutalnie przypomni. I tak też się stało w moim przypadku...

I fajnie, że o tym wszystkim wiem i o wielu innych sprawach też, o których nie raz jeszcze napiszę, ale kompletnie nie wiem co z tą wiedzą zrobić... Życia przecież tak szybko nie zmienię, jak inni mebli w mieszkaniu.