Hm, wyrodna matka ze mnie...

To co miałam napisać dzisiaj przesunie się troszkę w czasie, bo chcę poruszyć temat, który wrzuciła mi jedna z moich czytelniczek. Od kilku dni w swoisty dla siebie sposób próbuje mnie przekonać mailowo do jedynego według niej wyjścia z mojej sytuacji. W temacie tymże jakoś konsensusu znaleźć nie możemy, bo mamy skrajnie odmienne stanowiska.
W czym rzecz? Otóż, wspomniana czytelniczka uważa, iż jedynym wyjściem z mojej sytuacji jest wyjazd za granicę do pracy i pozostawienie małoletniego (prawne określenie osoby niepełnoletniej), a w przypadku Młodego to 15 lat... samego w domu. Uważa ona także, że stała opieka nie jest konieczna, bo piętnastolatek umie o siebie dobrze zadbać...

"(...)Zakładam, że Twój syn jest samodzielnym, mądrym i godnym zaufania chłopakiem i że wierzysz w niego,że da sobie radę.   Zakładam ,że nie jesteś toksyczną mamusią,  traktującą prawie dorosłego faceta jak nieporadne niemowlę.   Zakładam oczywiście, że piętnastolatek potrafi sam sobie ugotować, zrobić zakupy i umie obsłużyć pralkę. Prawda jakie to proste? Wiem, że zaraz powiesz, że to niemożliwe.   Ale dlaczego niemożliwe? Boisz się, że coś mu się stanie? Równie dobrze może się stać gdy będziesz w domu. (...) Może czas najwyższy pozwolić mu uwalniać się spod Twoich skrzydeł?    Matczyna miłość nie polega na byciu kwoką, która całe życie chowa pisklęta, a potem dorosłe kurczaki pod siebie.  Mądra miłość matki daje dziecku swobodę, samodzielność, co zaprocentuje w życiu umiejętnością dokonywania wyborów i podejmowania decyzji.  Mądra matka ufa swojemu dziecku i pomimo swoich obaw daje mu swobodę, oczywiście wszystko w granicach rozsądku. (...)"

I tak się właśnie zastanawiam, której z nas brakuje tego rozsądku??? A może to ja jestem nie z tej planety, bo dla mnie bezpieczeństwo dziecka jest najważniejsze??? A może to ja jestem tą wyrodną matką, jak sugeruje czytelniczka???