I co dalej???

Czas ucieka, a ja ciągle szukam wyjścia. I ciągle natrafiam na zamknięte drzwi, których nawet nie da się wyważyć. Jestem przerażona. Przerażona tym co się dzieje teraz i przyszłością. A najbardziej to przeraża mnie bezsilność i sprawy, które ode mnie nie zależą, ale mają wpływ na moje i syna życie oraz na nasze bezpieczeństwo.
Jak w najbliższym czasie coś się nie zmieni, to nawet nie chce myśleć... Boję się. Ciągle upadam i podnoszę się, ale taka gimnastyka także może wykończyć człowieka. Powiedzenie, że "co cię nie zabije, to cię wzmocni" ma swoje uzasadnienie tylko do pewnego czasu, potem zaczyna dobijać... i jeszcze trudniej się podnieść po kolejnym upadku.